Reviews and Comments

W kraju, gdzie ludzie do życia bardziej potrzebują mitów niż czystego powietrza, książka ta niewiele zmieni. Póki nie dojdzie do głosu pokolenie, dla którego postać JPII jest zaledwie elementem memów... Ale książka ta jest potrzebna i warto ją przeczytać, a może nawet trzeba.

Najnowszą książkę Twardocha czyta się dobrze, na jednym tchu, choć jest przygnębiająca i dołująca. Zachęca do refleksji nad dziejami Górnego Śląska, ukazując ten region, jego mieszkańców i problemy z normalnego, ludzkiego punktu widzenia. Oczywiście wszystko poprzez historię pokręconego życia-nieżycia Aloisa Pokory, bohatera, z którym szalenie ciężko jest się zaprzyjaźnić.
Serdecznie polecam.

Krótko:
13. Nie myśl, że Jante jest tylko w Danii.

Bardzo ciekawy i urozmaicony – zarówno stylistycznie, jak i pod względem tematyki – zbiór opowiadań z różnych okresów twórczości Szczepana Twardocha. Mieszanka epok i klimatów, abstrakcji, surrealizmu, horroru, thrillera, romansu... Czego chcieć więcej?

Chyba tylko tego, żeby treść każdego opowiadania była jasna, pisana takim samym, prostym i poprawnym stylem, nie zmuszała czytelnika do wysiłku, żeby autor unikał za wszelką cenę tego, co kochamy na przykład u Jonathana Carrolla. No ale do tego trzeba być "znawcą literatury" i dać jedną gwiazdkę, bo się nie nadąża za autorem...
Zaś zwykłym, lubiącym czytać, zbiór ten naprawdę może się spodobać.

Jedna z tych książek, którą należy przeczytać, niezależnie od tego, jakie się ma zdanie na temat Kościołów i księży. Książka dająca do zrozumienia, że są wybory, na które wiele osób nie jest gotowych. Ani żeby tych wyborów dokonać, ani żeby – gdy się już dokona – przyznać się do błędu, przeprosić i odejść. Bo można komuś tym wahaniem czy zaniechaniem wyrządzić wielką krzywdę – czynem, ale też i słowem. Bo można żyć podwójnym, potrójnym życiem. Bo można zatonąć w hipokryzji. Bo można stracić do siebie resztki szacunku, mimo pozornego tłumienia odczuć sugerujących to czy podpowiadających.
Nie można wszystkich oceniać tak samo, nie można wszystkich wrzucać do jednego worka, ale skala problemu (choć problem to delikatne słowo) jest ogromna i trzeba ją traktować bardzo poważnie.

Można by powiedzieć: opowieść o życiu. A w zasadzie kilka opowieści z życia wziętych – choć brzmi to banalnie. Czytając kolejne opowiadania ciągle myślami wracałem do książki "Ulica" Daniela Odiji czy do "Końca punku w Helsinkach" Jaroslava Rudiša. Tyle, że miałem wrażenie poruszania się po linii kształtem przypominającej krzywą Gaussa – bardzo lubię krótkie formy, ale w Mikrotykach jest szalenie nierówno. Są niektóre opowiadania porywające, owszem, ale całość nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia, jak wspomniane wcześniej książki.
Doceniam za to język i styl opowiadań.

Po książki Filipa Springera sięga się w ciemno. Są to książki reporterskie, owszem, ale czyta się je jak najlepsze powieści akcji.

Tutaj chodzi o mieszkania. I – żeby nie spoilerować – napiszę krótko: cieszę się, że należę do tych niedorosłych, nie znających prawdziwego życia fuksiarzy, którzy funkcjonują bez kredytu hipotecznego.

Z jednej strony ogromną przyjemność sprawił mi powrót do Świata Magii wykreowanego przez panią J. K. Rowling. Szczególnie, że Harry jest teraz w prawie moim wieku...
Ale ogólnie rzecz biorąc, nowy Harry Potter specjalnie porywający nie jest. Być może to wina formy książki – jako scenariusza, sztuki teatralnej, gdzie wszystko dzieje się błyskawicznie, w dialogach i monologach, a didaskalia niewiele dają czytelnikowi. Jak każdy utwór sceniczny, Przeklęte Dziecko najlepsze wrażenie na nas zrobi, gdy je obejrzymy w teatrze – to raczej rzecz oczywista.
Co do treści – cóż, wszystko to już gdzieś było. Bardzo mocno wyczuwam – chyba nie zamierzone, choć nie wiem, czym się twórcy inspirowali – podobieństwo fabuły do "20 lat później" Aleksandra Dumasa.
Cztery gwiazdki daję głównie przez sentyment. Do potterowskiego kanonu jednak ta książka mi nijak nie pasuje.

Andrzej Sapkowski, podobnie jak William Gibson, jest mistrzem krótkich form. Opowiadania w zbiorze "Coś się kończy, coś się zaczyna" są świetną próbką jego wszechstronnych, literackich możliwości. No i to poczucie humoru!

Ciekawa książka, fajnie się czyta. Jeden z rozdziałów mnie trochę zniesmaczył, ale ogólnie w porządku. Przy okazji odkryłem, że większość zasad racjonalnego i zdroworozsądkowego minimalizmu już w życiu stosuję od dawna.
Polecam do poczytania – na szczęście nie jest to klasyczny poradnik ;-)

Mariusz Szczygieł i jego książka "Zrób sobie raj" zainspirowała mnie do zwiedzenia Pragi (i innych miejsc w Republice Czeskiej) w nieco odmienny sposób, niż to znamy z programów wycieczek pt. "Praga klasyczna". Gdy mówię o Pradze, to mówię o Davidzie Cernym, Pałacu Lucerna, o kilku innych mostach, a nie tylko o tym, o którym wszyscy wiedzą...
Polecam tę książkę wszystkim, szczególnie tym, u których polski stereotyp Czecha jest silnie zakorzeniony.

Filip Springer uderza mocno w to, co nas otacza. W to, do czego się przyzwyczailiśmy, co zaakceptowaliśmy w przeświadczeniu o swojej bezsilności w sprawach projektowania i planowania przestrzeni publicznej. A co – gdyby było dźwiękiem – brzmi jak jazgot pilnika po blasze w poprzek...
Zbiór reportaży zmuszających do refleksji, wzbudzających poczucie winy i pozwalających wyrwać się z odrętwienia i apatii estetycznej. Polecam.