Mission Economy

It's interesting to come across a progressive take on the economy that doesn't just come out of the gate screaming, "capitalism=bad, we need socialism now!" and instead argues that the existing system can work towards progressive causes. It was even more interesting to have the past re-framed in a way to show that we have already done what the author is pitching for.

The central argument here is that the government (and while there are mentions of the UK and a few other countries, this is largely an American-centric focus) should be more proactive in engaging with private businesses. Rather than being the lender of last resort (see the '08 bank bailouts), the government should state a measurable and easily defined goal, then spur investments in pursuit of that goal with the idea that multiple different sectors of the market will follow afterwards. The primary example used through the book was the Apollo Program in the '60s, and it's hard to argue against the success of that approach - at least in that one instance, now after the fact and after knowing that it worked.

There's a lot of discussion from point A - how the market works now and why people have gripes about capitalism not working for them - and point B - how a mission-driven macroeconomy where the government takes a leading role would look. I do wish there was more discussion on how we get from point A to point B though. And some of the examples for future progressive missions like, "end hunger" or "the green transition" seem to me to be a little too nebulous to work when you get bogged down in definitions. Whereas the staple example of the Apollo Program had a mission of: get a man on the moon and return him to Earth alive. That kind of goal has a much more clean-cut answer when we ask ourselves, "did we accomplish what we set out to do?"

It may not have laid out an overall strategy as much as I'd have liked, but it did stimulate me into thinking about what a modern-day equivalent of a new Apollo Program that tackles a problem that was previously thought to be impossible might look like.

Capitalism is, indeed, in crisis. But the good news is that we can do better. We know from the past that public and private actors can come together to do extraordinary things.

Mariana Mazzucato (1968) is één van de toonaangevende economen op het internationale forum. In Mission economy stelt ze de keerzijde van het kapitalisme aan de kaak, die volgens haar het gevolg is van een verkeerde rolverdeling tussen overheid en bedrijfsleven. Het vertrouwen in het bedrijfsleven om maatschappelijke problemen op te lossen is volgens Mazzucato onterecht. Privatisering en het uitbesteden van overheidsprojecten hebben niet geleid tot meer efficiëntie, maar juist tot hogere kosten, slechtere dienstverlening, selectievere aanbesteding en een systeem waarin beloningen ten goede komen aan de private sector en de risico’s op last van de samenleving. Doordat bedrijven in de huidige, op winst gerichte economie ieder voor zich werken, scheppen ze bovendien nieuwe maatschappelijke problemen, variërend van overbevissing tot ruimteafval. De overheid is in wezen de enige organisatie die in staat is om grootschalige publieke projecten aan te pakken, aldus Mazzucato.Wat Mission economy onderscheidt van andere boeken over dit onderwerp, is dat Mazzucato zich richt op de taak waarvoor de overheid staat. Door te verwijzen naar succesvolle overheidsprojecten uit het verleden, zoals de New Deal van Roosevelt en de missie van Kennedy om een man op de maan te laten landen, wil ze laten zien dat het mogelijk is dat overheid en bedrijfsleven gezamenlijk voor verandering zorgen. Wat innovatie mogelijk en succesvol maakte, zo stelt Mazzucato, was “leadership by a government that had a vision, took risks to achieve it, put its money where its mouth was and collaborated widely with organizations willing to help”. En passant gaat ze daarbij in op de spin-offtechnologie die voortkwam uit het Apollo 11-project en de samenleving als zodanig ten goede kwam.Uiteindelijk komt Mazzucato tot zeven principes voor een politieke economie, die ik schandalig kort door de bocht samenvat als: (1) Het bedrijfsleven, overheden en de samenleving zijn samen verantwoordelijk voor het creëren van waarde. De overheid staat niet in dienst van het bedrijfsleven, maar is medebepalend voor wat van waarde is door publieke doelen na te streven. (2) Het overheidsbeleid moet niet gericht zijn op marktfalen, maar op het scheppen en vormgeven van markten. (3) Om gemeenschappelijke doelen te bereiken moeten organisaties gericht zijn op samenwerking in plaats van concurrentie en in staat zijn om zowel de lusten als de lasten te delen. (4) De overheid moet zich bovenal afvragen wat de samenleving nodig heeft; het kostenplaatje zegt lang niet alles. (5) Als het creëren van waarde de uitkomst is van een gemeenschappelijke inspanning, dan moeten de opbrengsten ook eerlijk worden verdeeld. (6) Beslissingen van aandeelhouders moeten alle partijen ten goede komen. (7) Alle betrokkenen moeten in staat zijn deel te nemen aan grote beslissingen. (Of andersom geredeneerd: de samenleving vraagt om actieve burgers die betrokken zijn bij het publieke debat.)Mission economy blinkt uit in optimisme. Het biedt naast kritiek ook een alternatief, al gaat het slechts om een begin van een omslag van een cultureel, economisch en sociaal ingebed systeem. Mazzucato erkent dat sociale missies, zoals het tegengaan van armoede of het klimaatprobleem, veel meer vragen dan een technische missie als de maanlanding. De passages over het implementeren van missie-gedreven projecten vond ik meer weghebben van een ‘doeboek’ voor ambtenaren, al waardeer ik de poging om ook dit aspect te betrekken. Al met al biedt Mazzucato vooral veel inspiratie voor politici, ambtenaren, economen en wie er verder maar luisteren wil.

The task is neither to pick winners nor to give unconditional handouts, subsidies and guarantees, but to pick the willing.

This book is easy to read and has a compelling central idea. It talks about what made the moon race work so well and indicates how to replicate the success. However, I worry that through the very writing of this book, the very mission-ness of the idea gets lost. I am sure that McKinsey already has a long presentation deck on what makes a mission a mission and how to properly set up a mission and execute it (and spend billions in the process). Using the moon race as an example is easy because it obviously succeeded and happened a long time ago, but it's also a cop-out to not have to say why similar efforts (many of them started with the advice of Mazzucato herself) are failing. The contemporary examples she cites are not compelling; she points towards the "Energiewende" (energy turn) in Germany as a positive example, a term describing the change from fossil fuels to renewables. However, while the term itself is well known, it is no mission. To the extent that it at some point was a mission, it has failed: coal plants continue to run, and Germany is building fewer renewable energy farms than it used to.

Similarly, Mazzucato has worked on the "UK Industrial Strategy" [1]. What has happened to it? Has it failed? Is it succeeding? Or do we only call things "mission" if they end up working – if so, why bother defining the term as a goal at all?

All in all, the concept of a mission economy is compelling, but all the hard parts seem to be in execution and navigating a political climate in which you cannot rely on a cold war to get everyone's support for your mission. Those parts do not get addressed by the book.

[1] www.gov.uk/government/publications/a-mission-oriented-approach-to-building-the-entrepreneurial-state