Sturmhöhe

Dans ce roman classique, nous suivons les histoires de deux familles à la fois éloignées en tout, mais pourtant liées du début à la fin du récit.

L'aspect que j'ai le plus aimé est sans aucun conteste les descriptions. Elles prennent beaucoup de place et donne au roman un réel aspect contemplatif. Elles sont absolument exquises et c'est ce qui fait le grand charme du roman. On se dépeint tous les personnages et les paysages à merveilles et on est plongés dans cette Angleterre du début du XIXe siècle.

Le problème à mon avis ? Le manque d'action, on cherche tout au long du roman la véritable action et au final, on se cantonne aux histoires croisées de ces familles. Il m'a donc fallu un certain temps pour réellement m'impliquer mais c'est avec plaisir que je l'ai fais. Je me suis attachée aux personnages, tous avec des caractères bien différents et très développés. La folie, la tristesse et l'amour sont des émotions très présentes et ressenties x1000.

Au final, je suis heureuse d'avoir découvert ce roman et je vous conseille de le faire si ce n'est pas déjà le cas.

Nederlands (English below)

Wuthering Heights van Emily Brontë (1818-1848) is het type klassieker dat ik misschien wel nooit op waarde zal kunnen schatten. Ik twijfel er niet aan dat het boek voor opschudding moet hebben gezorgd in het Victoriaanse Verenigd Koninkrijk: Brontë schrijft de mensheid veel lelijks toe en schroomt er niet voor de vuile was buiten te hangen. Tegelijkertijd vond ik het verhaal nogal vlak en kon het me maar moeizaam raken.

Het verhaal begint veelbelovend met de komst van de mysterieuze Heathcliff, een vondeling die opgroeit bij het gezin Earnshaw in het landhuis Wuthering Heights. Heathcliff is de lieveling van zijn pleegvader en heeft een zwak voor zijn pleegzus Catherine, maar moet in ruil daarvoor de treiterijen van zijn pleegbroer Hindley doorstaan, die hem na de dood van hun vader slechts toestaat te blijven als bediende. Na een gevecht met Hindley en Edgar Linton, een jongen uit de buurt, zweert de verbitterde Heathcliff wraak.

Helaas maakt Brontë – die het boek schreef onder de schuilnaam Ellis Bell – de belofte niet waar. Hoewel ze de verhoudingen tussen de families Earnshaw en Linton mooi beschrijft, stapt ze met grote sprongen over wezenlijke elementen heen, zoals de opmerkelijke terugkeer van Heathcliff, en staat en valt het verhaal met het even toevallige als strategisch passende overlijden van verscheidene personages. Daar staat tegenover dat Brontë een prachtige stijl en taalgebruik heeft. Heathcliff deed me denken aan het verhaal van Severus Snape in [b:Harry Potter and the Deathly Hallows|22844208|Harry Potter and the Deathly Hallows (Harry Potter, #7)|J.K. Rowling|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1677127160l/22844208.SX50.jpg|2963218]; volgens Google was ik niet de eerste met die gedachte. Ten slotte viel me op hoe beklemmend de sociale verhoudingen indertijd waren en hoe jong men al volwassen werd geacht te zijn. Anjet Daanje had me met het door Wuthering Heights geïnspireerde [b:Het lied van ooievaar en dromedaris|59780041|Het lied van ooievaar en dromedaris|Anjet Daanje|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1639043468l/59780041.SY75.jpg|94158124] al gewaarschuwd dat de dood voortdurend op de loer lag. Brontë zelf stierf een jaar na het verschijnen van het werk.

English

Unfortunately Wuthering Heights was wasted on me. It is beautifully written, and the book must have undoubtedly caused a stir in its time, as Emily Brontë shows little compassion for mankind and makes no effort to keep up appearances. I found the story rather shallow however, and too many questions remained unanswered.

One thing I've noticed whilst reading classics is when a chap writes a book it is supposedly fantastic, to a lot of modern day readers it can be as dull as a bag of daffodil bulbs, difficult to follow and after a while you feel like you are wading through sludge desperate to get to the end so you can say you finished it....I'm looking at you Mr Dickens. Because of this so many people don't give the classics a go. The few classics I've read written by Ladies (ladies writing books? outrageous, says 1840's me) have been a class above the others, the writing is so elegant, the characters are great and the words pull you right into the story. Wuthering Heights is stunning and one of the reasons why people really need to give the classics a go.

Emily bases the story between two houses on the moors up North, and it has a real feel of dystopia about it, the place is so desolate, the brief mentions of the nearest town doesn't feel real, these two families could easily be the last living humans alive, their self destructive tendencies makes them stand out even more. What it comes down to is Heathcliff is a bit of a dick, love can survive death and if you wanna live past your 40's then get a job as a servant. This book is my wife's favourite and I can see why, a thoroughly enjoyable read.

My copy of this book is amazing, one of the Penguin clothbound classics, designed by the author of the fox and the star, it looks beautiful and feels great too, each time I picked up the book I had to give the cover a stroke. I have 7 of these books now and will strive to collect them all as they will look so good in a bookcase.

Blog review> felcherman.wordpress.com/2019/01/19/wuthering-heights-by-emily-bronte/