The Secret History

This is a book that overstays its welcome, though I do feel like that's kind of the point.

Split into two parts (or 'books'), the first one is far more engaging than the second. Perhaps it's because all of the action for what transpires happens in the first book. You see the frustration and the conspiracy between the primary characters, and it finally culminates in what every other character in the book believes to be a tragic "accident."

The second part basically unravels those primary characters, both for the reader and for the characters. But this is where it feels like it overstays everything, and I stopped caring about any of what was happening. I had to force myself to finish this bit, and I felt compelled because I was already so far into the book. It was a slog.

This isn't helped because, at no point, are any of these characters really interesting people who you can like. They're all entirely unlikable, but it's unlikable in a way that a person sees a particularly rotten politician. You don't want to follow their movements, but you're compelled to because of external forces. Many of them aren't interesting, though I also feel that this is the point. These characters are incredibly shallow and perceive superficial but grand gestures as being the only way through a problem.

Probably the most interesting bit of the second 'book' is the part where the protagonist starts to believe that his actions were part of the plan all along, even when he didn't recognise it as being something that could so easily be controlled. But so many threads of interest were used in ways that were entirely underwhelming or felt completely dropped, and that was one.

Welbeschouwd bestaat The secret history uit drie delen, waarvan ik twee de moeite waard vond en het derde achterwege had mogen blijven.

Het eerste deel is een whydunnit: nadat in de proloog is vergeven dat er een moord gepleegd is en de lezer van de hoed en de rand weet, volgt het waarom vanuit de ogen van Richard Papen, die vertelt hoe hij van een doorsneegezin in Californië terechtkomt op een exclusieve universiteit in Vermont en daar aansluiting zoekt bij een excentriek clubje van vijf klassieke-talenstudenten, die liever Griekse filosofen citeren dan naar het journaal kijken. Langzaam leert Richard hun ommuurde wereld kennen, waarin de schijn van intellectualisme en rijkdom al gauw verbleekt.
Donna Tartt (1963) gebruikt de fascinatie van haar personages voor de Klassieke Oudheid handig om haar plot decorum te geven. In het eerste deel bouwt ze eerst een mystieke omgeving op, die ze vervolgens ontrafelt door in te zoomen op de eigenaardigheden en onzekerheden van de vijf studenten. Zo verschuift de aandacht van de uiterlijkheden naar de onderlinge problemen die uiteindelijk leiden tot de moord.

Dan toont Tartt zich spitsvondig door iets eenvoudigs als sneeuwval te gebruiken om het plot een wending te geven en meer diepgang te creëren. In het tweede deel is de club - Richard incluis - gedwongen zich een nieuwe houding aan te meten, wat leidt tot een drankgebruik waar zelfs James Bond niet tegenop kan. Ook dit deel is de moeite waard, al verliest het verhaal hier gaandeweg zijn spanningsboog.

Wanneer het lichaam gevonden is, eindigt het tweede deel en begint een oeverloze verhandeling die afbreuk doet aan het verhaal. De kaarten liggen dan al op tafel; een slotakkoord is onvermijdelijk, maar kon mij in elk geval niet meer redden van een onbevredigd gevoel.

Mijn andere bezwaar tegen The secret history is dat Richard me niet kon overtuigen. Natuurlijk steekt hij flets af tegenover zijn kleurrijke vrienden en is hij slechts een middel om het verhaal te vertellen, maar dat laat onverlet dat Tartt meer werk had mogen maken van zijn vriendschap met de anderen. Afgezien van de grappige scène waarin Richard zich in de bibliotheek aan de rest introduceert, lijkt zijn verhouding tot de rest vooral een gegeven. Dat roept bij mij vragen op, bijvoorbeeld waarom zij hem, ondanks hun verstrekkende en bizarre symbiose, zo makkelijk hun diepste en onthutsende geheimen toevertrouwen.

Tout ça pour ça ?
704 pages, 8 ans d’écriture, pour une histoire simpliste, déjà vue, au suspens qui ne décolle qu’à de très rares moments pour retomber aussitôt dans une banalité affligeante, des personnages et des situations prévisibles. À mi-chemin entre le thriller, et une histoire d’étudiants, paumés chacun à leur manière. Niveau histoire, on se croirait devant le téléfilm du dimanche sur M6.
Ce qui sauve le livre et m’a permis de le finir sans trop d’ennui, c’est l’ambiance malsaine, le style de l’auteur, l’univers élitiste qu’elle décrit.
J’aurais aimé des personnages plus fouillés, plus de tension, un vrai fil conducteur (rites dionysiaques survolés, alors que tout part de là, le prof de grec qui finalement tient lieu de figurant mais dont le comportement détermine le dénouement…) des tas de fausses pistes destinées, je pense, à entretenir le suspens, mais qui donnent en fait l’impression que l’auteur ne savait pas trop où aller.
Déçue donc, mais j’essaierai tout de même de lire son deuxième roman, Le petit copain.