Review of 'Harry Potter and the Order of the Phoenix' on 'Goodreads'
3 stars
Het is bijzonder hoe Joanne Rowland de Harry Potterreeks laat meegroeien met de hoofdpersoon: waar ze in [b:Harry Potter and the Philosopher's Stone|30515786|Harry Potter and the Philosopher's Stone (Harry Potter, #1)|J.K. Rowling|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1465582516l/30515786.SY75.jpg|4640799] nog veel achterwege liet, is het vijfde deel explicieter. De onderhuidse spanningen van Harry, Hermione en Ron zijn steeds beter voelbaar. Rowling laat als vanouds een groot inlevingsvermogen zien in de leefwereld van 15-jarigen, die me soms evengoed tegenstond: de passages waarin Rowling vanuit volwassen ogen schrijft, zoals in het hoofdstuk The woes of Mrs. Weasley, zijn juist hoogtepunten. Harry zelf is bij vlagen onuitstaanbaar. De woorden die een portret (!) hem toespreekt laten treffend de andere kant van de medaille zien:
’You know,’ said Phineas Nigellus, even more loudly than Harry, ‘this is precisely why I loathed being a teacher! Young people are so infernally convinced that they are absolutely right about everything. Has …
Het is bijzonder hoe Joanne Rowland de Harry Potterreeks laat meegroeien met de hoofdpersoon: waar ze in [b:Harry Potter and the Philosopher's Stone|30515786|Harry Potter and the Philosopher's Stone (Harry Potter, #1)|J.K. Rowling|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1465582516l/30515786.SY75.jpg|4640799] nog veel achterwege liet, is het vijfde deel explicieter. De onderhuidse spanningen van Harry, Hermione en Ron zijn steeds beter voelbaar. Rowling laat als vanouds een groot inlevingsvermogen zien in de leefwereld van 15-jarigen, die me soms evengoed tegenstond: de passages waarin Rowling vanuit volwassen ogen schrijft, zoals in het hoofdstuk The woes of Mrs. Weasley, zijn juist hoogtepunten. Harry zelf is bij vlagen onuitstaanbaar. De woorden die een portret (!) hem toespreekt laten treffend de andere kant van de medaille zien:
’You know,’ said Phineas Nigellus, even more loudly than Harry, ‘this is precisely why I loathed being a teacher! Young people are so infernally convinced that they are absolutely right about everything. Has it not occured to you, my poor puffed-up popinjay, that there might be an excellent reason why the Headmaster of Hogwarts is not confiding every tiny detail of his plans to you? Have you never paused, while feeling hard-done-by, to note that following Dumbledore’s orders has never yet led you into harm? No. No, like all young people, you are quite sure that you alone feel and think, you alone recognise danger, you alone are the only one clever enough to realise what the Dark Lord may be planning -’
Rowling weeft de afzonderlijke delen tot één samenhangende reeks en begrijpt dat het spreekwoordelijke pistool uit de eerste akte in de laatste moet afgaan. Elk personage speelt zijn rol, zelfs als ze dun als bordkarton zijn. Dolores Umbridge is mogelijk de naargeestigste karikatuur die ik ooit tegenkwam in een boek, maar leert Harry ook dat er nuances bestaan tussen goed en kwaad die in eerdere delen afwezig bleven.
Ten slotte kloppen cruciale zaken niet. Ik verwonderde me eerder al over de onmogelijke lesroosters van de leraren, die elk moeten lesgeven aan álle klassen van de school. Met Umbridge maakt Rowling de overtreffende trap door haar óók de vakken van andere leraren te laten visiteren. Een beetje overdrijving is weliswaar eigen aan het genre, maar ik kon me moeizaam over deze slordigheid heen zetten. Dat gold ook voor het gemak waarmee Rowling corruptie en onrecht gebruikt om haar verhaal vaart te geven. Grappig is het zeker, maar het doet wel afbreuk aan haar ingenieus in elkaar gezette wereld.
